Marty i Elliot podkreślali, że produkty marki GANT muszą charakteryzować się najwyższą jakością. Bracia rozumieli rodzinny interes. Utożsamiali się z nim tak bardzo, że zmienili nawet swoje własne nazwisko z Gantmacher na Gant. Rozumieli też siłę reklamy. Chcieli, aby ich produkty były zawsze widoczne we właściwych miejscach. Oznaczało to sprzedaż wyrobów marki tylko w najlepszych sklepach w mieście i zamieszczanie reklam w tygodniku The New Yorker.

Pierwszy numer magazynu The New Yorker ukazał się w lutym 1925 roku. Jego okładkę zdobił rysunek dandysa trzymającego w dłoni monokl. Był to nowy rodzajtygodnika, który przyciągał nowy rodzaj czytelników.

„The New Yorker będzie magazynem, który nie jest redagowany dla starszej pani z miasteczka Dubuque”, pisał Harold Ross, pierwszy redaktor tygodnika. „To pismo, które nie będzie się zastanawiać, o czym ta pani aktualnie myśli. Nie obrażając nikogo, The New Yorker to magazyn otwarcie przeznaczony dla mieszkańców metropolii”.

Tygodnik przyciągał najlepszych i najbardziej dowcipnych pisarzy, od J.D. Salingera i Vladimira Nabokova po Dorothy Parker i F. Scotta Fitzgeralda wraz z żoną, Zeldą. Redakcja była wybredna nie tylko w zakresie autorów, z którymi współpracowała, ale również w zakresie reklam, które trafiały do publikacji. Odrzucano reklamy, które nie pasowały do tonu magazynu.

Jednym z przedsiębiorstw, które odnalazły się w tej nowej estetyce, była firma GANT. Początkowo Marty i Elliot mogli sobie pozwolić jedynie na czarno-białe reklamy zajmujące jedną ósmą strony, umieszczane na łamach magazynu raz na trzy miesiące. Stopniowo firma inwestowała w coraz większe i częściej publikowane reklamy, które przedstawiały koszulę oxford na czterech różnych zdjęciach i w czterech różnych sytuacjach. Kulminacją było wykupienie ośmiu w pełni kolorowych reklam w ciągu jednego roku. Kampania pokazywała, że firma GANT produkowała koszule, które nosili wyrafinowani, inteligentni młodzi ludzie.